De dood confronteren: hoe Wenen worstelt met afscheid en het einde van het leven

De dood confronteren: hoe Wenen worstelt met afscheid en het einde van het leven

Op 5 november 2025 komt in Wenen een onderwerp aan bod dat vaak onder het tapijt wordt geveegd: het leren omgaan met de eigen sterfelijkheid. Of het nu gaat om het verlies van dierbaren of om vragen over gezondheidsrisico’s die verband houden met pandemieën: het besef van de eigen vergankelijkheid is de afgelopen jaren toegenomen. Luidruchtig MijnDistrict je begint je steeds meer voor te bereiden op je afscheid in de kleurrijke stad.

Het onderwerp dood en sterven wordt vaak als onaangenaam ervaren en wordt in veel gesprekken buiten beschouwing gelaten. Vooral jongere generaties denken vaak niet diep na over hoe Deutschlandfunk-cultuur gerapporteerd. Het is belangrijk om vroegtijdig met het levenseinde om te gaan en voorzorgsmaatregelen te treffen, bijvoorbeeld door een levenstestament in te vullen.

Verlichting en zelfbeschikking

Deskundigen als Robert Roßbruch, advocaat en voorzitter van de Duitse Vereniging voor Menselijk Sterven, benadrukken de behoefte aan informatie over de eigen wensen en ideeën over de laatste levensfase. Omdat veel mensen minder bang zijn voor de dood zelf en meer bang zijn voor de manier waarop ze zouden kunnen sterven. De discussie over palliatieve geneeskunde en de mogelijkheid van een zelfbepaald levenseinde wint aan kracht.

Ruim de helft van de mensen sterft in ziekenhuizen of verpleeghuizen, terwijl velen liever in een hospice willen sterven. Om met deze wensen rekening te houden is een open uitwisseling over overlijden in medische instellingen essentieel, bekritiseert palliatieve zorgspecialist Alexandra Scherg.

De rol van een levenstestament

Uit een onderzoek blijkt momenteel dat 46 procent van de 16- tot 29-jarigen zich niet voorbereid voelt op zorg aan het levenseinde. Dit laat zien hoe belangrijk het is om voorzorgsmaatregelen te nemen, zoals een levenstestament. Deze regelen welke medische maatregelen gewenst of afgewezen zijn en zijn bindend voor artsen. Ook nood-ID-kaarten kunnen een praktische aanvulling op deze regelgeving zijn.

Een ander belangrijk aspect is de volmacht, die het mogelijk maakt om gezondheidsbeslissingen aan betrouwbare mensen toe te vertrouwen. Dergelijke stappen helpen om beter om te gaan met de voor velen onplezierige levenseindevragen.

De maatschappelijke tendens om het onderwerp dood als taboe te behandelen heeft ook gevolgen voor de opleiding van verpleegkundigen en geneeskundestudenten. Een goed geïnformeerde samenleving kan de angst om te sterven verminderen en leiden tot een respectvolle omgang met de eigen sterfelijkheid.

Hoe de realiteit van het levenseinde zich de komende jaren zal ontwikkelen, blijft spannend. Wat zeker is, is dat de dialoog over deze essentiële kwesties niet mag stoppen. Weense mensen worden uitgenodigd om zich met deze onderwerpen bezig te houden en zo wellicht een goede hand te hebben voor de laatste jaren van hun leven.