De ziener: een schokkend spel over geweld en oorlog

De ziener: een schokkend spel over geweld en oorlog

Wien, Österreich - Op 5 Juni 2025 vierde het stuk "Die Seherin" van Milo Rau zijn première op de Weense festivalweken. Het is een dringende enscenering die het gebruik van geweld in kunst aanpakt. De focus ligt op de hoofdactrice Ursina Lardi, die de rol speelt van een oorlogsfotograaf die naar wereldwijde crisisgebieden reist om dramatische foto's te vinden. Als rapporten [naachtkritik.de] (https://nachtkritik.de/nachttritiken/oesterreich/wien-niederoesterreich/wiener-festwochen/dieeer-festwochen-milo-raus-uber-uber-auef-uf- der-der- der- der- der- der-buhne), de scanter is gekarakteriseerd, de scanter is gekarakteriseerd. Landschappen, door plastic afval en autobanden die de brutalisering van de samenleving weerspiegelen.

In de uitvoering wordt Iraakse Azad Hassan gepresenteerd, waarvan het verminkte lot circuleerde in een gewelddadige video op internet. Hij vertelt over de invasie van de "Islamitische Staat" in Mossul en confronteert het publiek met de realiteit van gewelddadige video's die zijn gefilmd en online gepubliceerd door jihadisten. De combinatie van Lardi's geschokte foto's en de indrukwekkende herinneringen van Hassan presenteert de kijkers voor de vraag hoe ze zich gedragen over de representaties van geweld in de media.

Ethiek van representatie van geweld

Het stuk is niet alleen een spiegel van de samenleving, maar moedigt zelfverklaring aan over de fascinatie van geweld. De ethiek van de weergave van geweld op het podium en de rol van het publiek worden in deze discussie benadrukt. Verschillende centrale vragen maken de boog voor een diepere weerspiegeling: waarom is geweld zo verleidelijk? Wat blijft er over na oorlog en terreur? En kan kunst het lijden daadwerkelijk verlichten? Deze onderwerpen zijn niet alleen relevant voor het theater, maar ook voor de samenleving als geheel, zoals de richting van Milo Rau indrukwekkend laat zien.

Hoe interessante details te onderstrepen, de ontwikkeling van de oorlogsfotograaf wordt duidelijk van een gevierde persoonlijkheid tot een bittere Kassandra. Je zoektocht naar horror -onderwerpen draait om wanneer ze zelfs de verwoestende effecten van geweld uit de eerste hand voelt. De inspiratie van het stuk wordt gevoed door levensverhalen over oorlogsfotograaf: Inside and Iraqi Citizens: Inside, waarbij uit hun eigen ervaringen, met name zijn ontmoetingen met Hassan, een belangrijke rol spelen, dus [festwochen.at] (https://www.festwochen.at/die Seerin).

Het dramaturgische hoogtepunt is vooral opmerkelijk: na de uitvoering stapt Azad Hassan het podium op en wordt geouceerd met jubelen. Een indrukwekkend moment dat de kloof illustreert tussen de media -ontvangst van geweld en realiteit. Het stuk duurt 1 uur en 30 minuten zonder een pauze en gaat vergezeld van een indrukwekkende enscenering waarvoor Anton Lukas het podium en de kostuums heeft ontworpen, terwijl Elia Rediger verantwoordelijk is voor het geluid.

De Weense festivalweken hebben een belangrijk onderwerp genomen met deze productie die niet alleen in onze rijken is, maar wereldwijd relevant is. In een tijd waarin gewelddadige rapportage en hun consumptie, zowel in het nieuws als in entertainment, alomtegenwoordig, "de ziener" een dringend verzoek vertegenwoordigt om na te denken over wat we zien, hoe we het waarnemen en welke ethiek ermee verbonden is.

in de kunstgeschiedenis ook een reflectie op het omgaan met de presentatie van geweld. Artiesten zoals Horst Strempel, die in de jaren 1920 en 1930 actief was en zich in de linkerkant had toegewijd, ervoeren de complexiteit tussen kunst en macht: Strempel vond geen toegang tot de westerse avant-garde nadat hij werd verdacht van verdenking door zijn socialistische engagement in West-Berlin, zoals uitgelegd (https://www.gueric. In kunst is belangrijk geweest en moet al enige tijd worden voortgezet.