The Seer: Ένα τρομακτικό έργο για τη βία και τον πόλεμο

The Seer: Ένα τρομακτικό έργο για τη βία και τον πόλεμο

Στις 5 Ιουνίου 2025, το κομμάτι «The Seer» του Milo Rau γιόρτασε την πρεμιέρα του στις Εβδομάδες του Φεστιβάλ της Βιέννης. Είναι μια στοιχειωμένη παραγωγή που πραγματεύεται το θέμα της αντιμετώπισης της βίας στην τέχνη. Το επίκεντρο είναι η πρωταγωνίστρια Ursina Lardi, η οποία παίζει το ρόλο μιας πολεμικής φωτογράφου που ταξιδεύει σε περιοχές παγκόσμιας κρίσης για να βρει δραματικές εικόνες. Όπως αναφέρει το [nachtkritik.de](https://nachtkritik.de/nachtkritiken/oesterreich/wien-niederoesterreich/wien/wiener-festwochen/die-seherin-wiener-festwochen-milo-raus-abend-ueber-den-umgang-mit-freude-umgang-mit-freude-, ο χαρακτήρας του barderreneh-of) ερημικά τοπία, διασταυρωμένα από πλαστικά απορρίμματα και λάστιχα αυτοκινήτων, που αντιπροσωπεύουν τη βαναυσότητα της κοινωνίας αντανακλούν.

Στην παράσταση συμμετέχει ο Ιρακινός Azad Hassan, του οποίου η ακρωτηριασμένη μοίρα αποκαλύφθηκε σε ένα βίαιο βίντεο που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο. Αφηγείται την εισβολή του Ισλαμικού Κράτους στη Μοσούλη και αντιμετωπίζει το κοινό με την πραγματικότητα των βίαιων βίντεο που γυρίστηκαν από τζιχαντιστές και δημοσιεύτηκαν στο διαδίκτυο. Ο συνδυασμός των συγκλονιστικών εικόνων του Λάρντι και των δυνατών αναμνήσεων του Χασάν ρωτά τους θεατές πώς αντιδρούν στις απεικονίσεις βίας στα μέσα ενημέρωσης.

Ηθική απεικόνισης της βίας

Το κομμάτι δεν είναι μόνο ένας καθρέφτης της κοινωνίας, αλλά ενθαρρύνει επίσης την αυτο-ερώτηση σχετικά με τη γοητεία της βίας. Εξετάζεται η ηθική της απεικόνισης της βίας στη σκηνή και ο ρόλος του κοινού σε αυτή τη συζήτηση. Αρκετά κεντρικά ερωτήματα οδηγούν σε έναν βαθύτερο προβληματισμό: Γιατί η βία είναι τόσο σαγηνευτική; Τι μένει μετά τον πόλεμο και τον τρόμο; Και μπορεί πράγματι η τέχνη να ανακουφίσει τον πόνο; Αυτά τα θέματα δεν αφορούν μόνο το θέατρο, αλλά και το κοινωνικό σύνολο, όπως δείχνει εντυπωσιακά η σκηνοθεσία του Milo Rau.

Όπως υπογραμμίζουν ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες, η εξέλιξη του πολεμικού φωτογράφου από μια διάσημη προσωπικότητα σε μια πικρή Κασσάνδρα γίνεται ξεκάθαρη. Η αναζήτησή της για θέματα τρόμου παίρνει στροφή όταν αισθάνεται από πρώτο χέρι τις καταστροφικές συνέπειες της βίας. Η έμπνευση του κομματιού προέρχεται από τις ιστορίες ζωής των φωτογράφων πολέμου και των Ιρακινών πολιτών, με τις εμπειρίες του Ράου, ειδικά τις συναντήσεις του με τον Χασάν, να παίζουν βασικό ρόλο, σύμφωνα με το festwochen.at.

Το δραματικό αποκορύφωμα είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο: Μετά την παράσταση, ο Azad Hassan ανεβαίνει στη σκηνή και πλημμυρίζεται από ζητωκραυγές. Μια εντυπωσιακή στιγμή που απεικονίζει το χάσμα μεταξύ της υποδοχής των μέσων ενημέρωσης της βίας και της πραγματικότητας. Το κομμάτι διαρκεί 1 ώρα και 30 λεπτά χωρίς διάλειμμα και συνοδεύεται από μια εντυπωσιακή παραγωγή της οποίας τη σκηνή και τα κοστούμια σχεδίασε ο Anton Lukas, ενώ για τον ήχο την ευθύνη έχει η Elia Rediger.

Με αυτή την παραγωγή, το Φεστιβάλ της Βιέννης έχει καταπιαστεί με ένα σημαντικό θέμα που είναι επίκαιρο όχι μόνο στην περιοχή μας αλλά και παγκοσμίως. Σε μια εποχή που το βίαιο ρεπορτάζ και η κατανάλωσή του είναι πανταχού παρόντα, τόσο στις ειδήσεις όσο και στην ψυχαγωγία, το «The Seer» αντιπροσωπεύει μια επείγουσα έκκληση να σκεφτούμε τι βλέπουμε, πώς το αντιλαμβανόμαστε και την ηθική που σχετίζεται με αυτό.

Εκτός από αυτά τα σαγηνευτικά θέματα, η ιστορία της τέχνης αντανακλά επίσης προβληματισμούς σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης της απεικόνισης της βίας. Καλλιτέχνες όπως ο Horst Strempel, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε τις δεκαετίες του 1920 και του 1930 και είχε πολιτικά συμμετοχή στην αριστερά, βίωσαν την πολυπλοκότητα μεταξύ τέχνης και εξουσίας: ο Strempel δεν μπόρεσε να βρει πρόσβαση στη δυτική πρωτοπορία αφού βρέθηκε υπό υποψία στο Δυτικό Βερολίνο λόγω της σοσιαλιστικής του συμμετοχής. guernica-gesellschaft.de εξηγεί. Αυτό καθιστά σαφές ότι ο λόγος για τη βία στην τέχνη ήταν σημαντικός εδώ και αρκετό καιρό και πρέπει να συνεχιστεί.