Oekraïense vluchtelingen in Wenen: de strijd om de droombaan blijft zwaar!

Oekraïense vluchtelingen in Wenen: de strijd om de droombaan blijft zwaar!

In Wenen tikt de klok voor veel Oekraïense vluchtelingen anders dan normaal. Eén van hen is de 59-jarige Irina uit Charkov, die zo’n drie jaar geleden moest vluchten voor de Russische aanval op haar thuisland. Ondanks haar jarenlange ervaring als horlogehandelaar heeft ze nog geen baan kunnen vinden in Wenen en leeft ze van basisvoorzieningen, die slechts zo'n 400 euro per maand opbrengen. Na aftrek van de huur van haar kleine kamer houden zij en haar huisgenoot slechts 250 euro over.1Net als veel andere Oekraïners solliciteerde Irina bij verschillende supermarktketens, maar kreeg geen enkele reactie. Het zoeken naar een baan is niet rendabel, vooral niet voor vrouwen, die vaak weinig mogelijkheden hebben om voltijds te werken vanwege de behoeften aan kinderopvang.

Een blik op de cijfers laat zien: in Oostenrijk bedraagt ​​de arbeidsparticipatie onder Oekraïense vluchtelingen bijna 50 procent. Velen van hen werken in de sectoren toerisme, horeca, detailhandel en gezondheidszorg. Het probleem is vooral merkbaar voor vrouwen met kinderen, die het moeilijk vinden om meer dan een deeltijdbaan aan te nemen vanwege de zorg die zij nodig hebben.1Een ander obstakel is de regeling die het mogelijk maakt om 110 euro extra te verdienen, waarbij 65 cent per euro wordt afgetrokken van het basisaanbod. Deze regelgeving wordt vaak bekritiseerd als ontoereikend en deskundigen stellen voor om een ​​minimuminkomen als mogelijke oplossing te beschouwen.

Hindernissen op weg naar integratie

De moeilijkheden bij het zoeken naar een baan beginnen echter vaak met de erkenning van kwalificaties. Ongeveer 75 procent van de Oekraïense ontheemden heeft een academische graad, maar heeft te maken met strenge erkenningsregels. Dit is ook het geval met Anastasiia Petrenko, die een Telegram-groep oprichtte voor artsen uit haar thuisland. De groep helpt bij het leggen van contacten en het uitwisselen van ideeën over vacatures.1

Maar de steun van de autoriteiten is er niet altijd. In Opper-Oostenrijk en Wenen geldt een verplichting voor Oekraïense vluchtelingen om zich te registreren bij de dienst voor arbeidsvoorziening (AMS), maar velen klagen over onvoldoende ondersteuning en slechte communicatie van de instellingen. Een voorbeeld hiervan is Oleksandr Nadraha, die na intensief advies samen met zijn gezin een baan vond.1

Ook in andere landen is de situatie van Oekraïense vluchtelingen op de arbeidsmarkt vergelijkbaar. In Duitsland vonden bijvoorbeeld in november 2024 ongeveer 296.000 Oekraïense vluchtelingen werk, wat overeenkomt met slechts 31,7 procent van de arbeidsmarktparticipatie. Hier is een soortgelijke uitdaging te zien: vrouwen, die vaak alleenstaande ouders zijn, hebben minder toegang tot vast werk. Bijna 80 procent van de vluchtelingen kende bij aankomst geen Duits, wat de integratie nog moeilijker maakt. Maar na ongeveer twee jaar in Duitsland geeft meer dan de helft aan dat hun Duitse taalvaardigheid goed of op zijn minst redelijk is.23

De weg vooruit

Het valt nog te hopen dat nieuwe programma’s zoals “Jobturbo”, die in het najaar van 2023 werd gelanceerd, de integratie van Oekraïense vluchtelingen verder kunnen bevorderen. Ondanks de uitdagingen laten veel toegewijde individuen zien dat er belangrijke manieren zijn om kansen te creëren. Uit de bereidheid om deel te nemen aan inburgeringscursussen blijkt dat deze mensen bereid zijn te integreren in hun nieuwe woning en daar een positieve bijdrage aan te leveren. Snelle vooruitgang op het gebied van advies en ondersteuning is dringend nodig om Oekraïense vluchtelingen reële vooruitzichten te bieden.3