Erika Pluhar: Życie pełne bólu i triumfów – biografia na 85. urodziny!

Erika Pluhar: Życie pełne bólu i triumfów – biografia na 85. urodziny!

Erika Pluhar, jedna z najsłynniejszych osobistości austriackiej sceny kulturalnej, obchodzi w tym roku swoje 85. urodziny. Ta aktorka, piosenkarka i autorka, urodzona 28 lutego 1939 roku w Wiedniu, przez ponad czterdzieści lat pracowała w renomowanym Burgtheater w Wiedniu. Zagrała tam wiele niezapomnianych ról imponującą prezencją sceniczną i zachwyciła publiczność. Choć Pluhar odrzuciła oferty występów w hollywoodzkich filmach i kandydaturę na urząd Prezydenta Federalnego, jej wpływ pozostaje niekwestionowany. NDR podaje, że artystka znana jest nie tylko ze swoich występów aktorskich, ale także ze swoich dokonań muzycznych. Jej kariera chansonowa, którą rozpoczęła w latach 70., obejmuje wiele udanych albumów i współpracę z takimi gwiazdami jak André Heller i Klaus Trabitsch.

Jednak droga życiowa Pluhara nie zawsze była łatwa. Oprócz sukcesów artystycznych musiała znosić także osobiste cierpienia, w tym tragiczną stratę córki Anny i dwóch partnerów. Te doświadczenia wywarły na nią ogromny wpływ i znalazły odzwierciedlenie w jej motcie życiowym „Mimo wszystko”, które zdobi tytuł jej biografii. Biografia fotograficzna, opublikowana z okazji jej urodzin, oferuje ekscytujący wgląd w jej życie dzięki niepublikowanym zdjęciom i tekstom. Prezentacja biografii odbyła się w niedzielę 20 lipca 2025 roku i towarzyszyła jej wiele uwagi i szacunku.

Życie pełne atrakcji

Erika Pluhar rozpoczęła swoją niezwykłą karierę po ukończeniu Seminarium Maxa Reinhardta w 1959 roku. W teatrze wystąpiła w najważniejszych sztukach, m.in. w „Antygonie” i „Otello”, a w 1986 roku otrzymała tytuł aktorki kameralnej. W oczach wielu jest nie tylko ostoją Burgtheater, ale także ważnym głosem w austriackim życiu artystycznym i kulturalnym. Jej oficjalne pożegnanie z Burgtheater w 1999 r. było momentem pełnym emocji, ale w 2004 r. powróciła na scenę, by ponownie zachwycić publiczność. Historia Wiki Wiedeń podkreśla, że ​​Pluhar ma na swoim koncie również sukcesy kinowe, w tym pracę nad scenariuszami do kilku filmów, co podkreśla jej wszechstronność jako artystki.

Prywatne szczęście odnalazła u boku adoptowanego syna Ignaza, którego wzięła sobie do serca po stracie córki. Ta rodzinna konstelacja pokazuje, że pomimo dotkliwych ciosów losu, Pluhar potrafił na nowo doświadczyć miłości i bezpieczeństwa. Politycznie zawsze była blisko SPÖ i aktywnie angażuje się w zwalczanie prawicowego ekstremizmu, co dodatkowo wzmacnia jej wpływy społeczne. Opublikowała także kilka prac autobiograficznych, które nie tylko dostarczają wglądu w jej życie, ale także w jej myśli. Z ostatnich publikacji, takich jak „Gitti” (2023), wynika, że ​​Pluhar w dalszym ciągu aktywnie pracuje nad swoim pisarstwem. Wikipedia informuje o licznych nagrodach honorujących jej wkład w kulturę, m.in. Nagrodzie Billy'ego Wildera i Złotym Medalu Honorowym Wiednia.